Tijdelijke oppervlakken

“Ben je al begonnen aan je krul?” Die vraag is al een paar keer voorbijgekomen. Ik had in afwachting van het drogen van de gelijmde inleg een beetje geschaafd aan het ruwe blok hout, verder had ik er nog niets aan gedaan. Maar nu is het hoog tijd.

Minicirkeltje
Niet dat er niets anders te doen is, maar het zingt rond op de werkplaats dat het uithollen van de bladen, waar ik nog aan moet beginnen, een zware klus is die je af en toe terzijde wilt leggen. En datzelfde geldt voor de priegelklus van de krul. Afwisselen is een goed idee.

Zo begin ik op de laatste dag van de zomerweek met het vlak schaven van wat de voorkant van de krul en de hals moet worden: het oppervlak om de toets op te lijmen en een dun streepje van de de voorkant van de krul. Een groot deel van dit oppervlak zal straks weer verdwenen zijn, uitgezaagd of uitgehold. Dat geldt in nog veel extremere mate voor de twee zijkanten van de krul. Ik schaaf twee nette vlakken die precies haaks staan op de voorkant maar waar in de eindtoestand slechts een minicirkeltje van zal overblijven: het oog van de krul.

Uitzagen
Op het geschaafde blok kan ik nu met een mal de hals en krul aftekenen. Met een kraspennetje trek ik een lijn langs de mal die heel precies tegen de vlakke voorkant aan moet liggen. Ik prik puntjes die het verloop van de krul aangeven en de plaats van de stemsleutelgaten.

Voor het uitzagen van de vorm mag ik kiezen: of ik doe het met een handzaag, of docent Rob doet het met de lintzaag. Het is een terugkerend dilemma, wil ik alles zelf doen of sta ik mezelf toe nu en dan iets uit handen te geven. Op deze laatste dag van een week waarin we met dertig graden binnen hebben zitten zweten, bedenk ik dat ik die krul vandaag niet meer krijg uitgezaagd en dat er nog meer dan genoeg werk zit in de rest van de krul. Het is geen slechte beslissing, Rob blijkt een lintzaagvirtuoos. Hij zaagt zo dicht op de aftekening dat ik weinig hout hoef te verwijderen om het strak te maken. En het lijkt meteen al behoorlijk op een krul.

Winding
Ook de gaten waar de stemsleutels in komen zijn vast geboord. Waarom nu al? Omdat er nu nog een mooi vlak oppervlak is dat je goed onder de kolomboor kunt leggen, zodat de gaten precies haaks op de richting van de hals komen. Ziedaar het nut van de tijdelijke oppervlakken.

Ik ga verder aan de slag met nog zo’n tijdelijk oppervlak, de buitenste winding van de krul. Met beitel, guts en schaafje maak ik een strak oppervlak tussen de ingekraste aftekening aan de buitenzijden. In de volgende fase, als de zaag in de krul gaat om de eerste winding tevoorschijn te laten komen, zal die aftekening verdwenen zijn. Dan hebben we houvast aan dit referentievlak. Daarvan zullen uiteindelijk slechts drie dunne strookjes overblijven, twee aan de randen en één in het midden.

Al dat zorgvuldig bewerkte oppervlak dat vroeger of later weer verdwijnt, zinloos is het allerminst.